تلاش پاک ما، توام...

شناور سوی ساحل های ناپیدا

دو موج رهگذر بودیم

دو موج همسفر بودیم.

گریز ما

نیاز ما

نشیب ما

فراز ما

شتاب شاد ما ، با هم

تلاش پاک ما ، توام

چه جنبش ها که ما را بود روی پرده دریا.

شبی در گردبادی تند ، روی قله خیزاب

رها شد او از آغوشم

جدا ماندم ز دامانش

گسست و ریخت مروارید بی پیوندمان بر آب.

از ان پس در پی همزاد ناپیدا

بر این دریای بی خورشید

که روزی شب چراغش بود و می تابید

به هر ره می روم نالان ، به هر سو می دوم تنها.

سیاوش کسرایی