سرگردون
یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض،پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشت
سرگردون
یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض،پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشتازین تهمت هستی ام وارهان...
سلام...
آخرین مطلبی که نوشتم برمیگرده به 24 اسفند95...راستش بعد از اون اینقدر سرم شلوغ بود که حتی وقت نداشتم تو دفترچه خاطراتم چیزی یادداشت کنم...همش درس بود و درس و درس...آخ که چقدر خوب بود!تمام وقت مشغول بودم و دیگه وقت نداشتم به هیچی فکر کنم!حتی شبا هم خواب درس و کنکور میدیدم!اونی نبود که فکر میکردم،ولی هرچی بود خیلی خوب بود و امیدوارم خوب تموم شه...
فردا(یا شایدم امشب)بالاخره تکلیف مشخص میشه...معلوم میشه شیرم یا روباه؟درست حسابی زحمت کشیدم یا ن...یجورایی ته دلم قرصه؛اگر هم اونی نشه که فکر میکنم،خیالم راحته تموم توانمو به کار بستم...چون از حسرت خوردن برای گذشته بیزارم!
دیگه چ خبر؟خبرای خوبی ندارم...دپرسم...حال و حوصله ی هیچیو نداشتم این یه ماهه و ندارم همچنان...اوضاع خوب نیست اصلن...دوسم نداره اصلن...
نوشتنم نمیاد...والسلام...
دلم واسش تنگ شده...
در من زنی ست خیاط
که دلتنگی را میدوزد
با بغض به اشک...
در من زنی ست بافنده
که میبافد در خیال خویش
امید را به آرزو...
در من زنی ست آشپز!
که حواسش هست ترخون غذا
چشمت را تر نکند و
دلت را خون!
و در من زنی ست عاشق
که دوست داشتن را هجی میکند
میان هر نفس..
اما...
تو هیچ یک از این زنها را دوست نداشتی!
نیستی،حال من خرابه...
سلام...
چن شب پیش حالم خ بد بود...رفتم تلگرام،خدا رو شکر آن بود...باهاش حرف زدم.کلی بهم روحیه داد.گفت امیدوار باشم.خوب پیش رفتم،غصه شو نخورم.گفت خوشبین باش.تموم میشه.
چشم،سعی خودمو میکنم...اما میدونی؟وقتی یه مدت مدیدی نمیبینمت،واقعن دیگه دست خودم نیس...همه چیو یادم میره...حتی خودمو...حتی هدفمو...تنها چیزی که میبینم و میخام تویی،بودنته...چیکار کنم؟آدم که دیوونه ی کسی باشه،به همین روز میفته...
اونروز رفتم اینستا...بعدش چنان وجداندردی گرفتم که نپرس!البت هربار ک میرم پیجت،تا چن روز درگیرم...از تموم همکلاسیای دخترت متنفرم!و از تموم دخترایی که واست کامنت میذارن!
برم...هنوز یه عالمه درس هست که باید بخونم...که سال دیگه پیشت باشم و خیالم راحت باشه...ازت متشکرم آرامش من:)
پ.ن:خدایا شکرت...
چطوری باید بهت گفت:"دوست دارم..."؟
سلام...خوبید؟من خوبم...پر حس آرامش...دوست دارم جانم...خیلی...فقط نمیدونم دوسم داری یا نه؟جانم،اینقدر خوبی که آدم دلش میخاد گاهی بی هیچ رسم و آدابی،پای صحبتت بشینه...و گاهی اینقدر خوب،که آدم دلش میخاد بغلت کنه و یه عالم ببوستت...خدا رو چه دیدی،شاید خوبی هم مسری بود...ازت متشکرم دیوونه ی من...مرسی که هستی...مرسی بابت این همه آرامش...
یه سوالی...خریته بهش بگم چقد عاشقشم؟تصمیممو گرفتم...همین روزا،دستشو میگیرم...تو چشماش نگا میکنم و میگم دوست دارم...خدا رو چه دیدی،شاید موند...
من.نوشت:برای دوست داشتنت
حق انتخابی نداشتم ...
دُرست مثل انتخاب خانواده و ملیتم ،
وگرنه کدام زنِ عاقلی
عاشق مردی می شود
که دور است،
دیر می آید
و
سخت می گوید
دوستت دارم !
